ابتدا کردی
آسمان آبی را
مردی که جسم آفتاب را داشت
به سر انگشت آبی
پی گرفتی
سپس
بال های سبز را
این نیز اشارتی بود
با قلب تو
نزدیکتر به تو
هشداری
به هم چنین
به دیو
کلاه خود
دستار
از پرتو اشاره ی انگشت تو
رنگ می گرفت
همان وعده گاه تو
خیز ورسته
گاه به گاه
فصل الخطاب تو کجاست؟
آنجا که رای ماست.
شبها و روزهای پی سپار
دم ودمه ی تیز بی قرار
نه در خفیه
آشکار
پیاپی
بر شمار.
پرویز زاهدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر